Zabytkowy kościół
W roku 1492 Otton Pilecki, właściciel Łańcuta i Krzemienicy, człowiek pobożny, uznawany za dobrodzieja kościołów łańcuckich, wznosi nowy kościół w Krzemienicy. Nie była to pierwsza świątynia, o czym może świadczyć zapis w akcie fundacji kościelnej, gdzie użyto określenia recolendo Beneficia, co oznacza odnowienie beneficji, a więc istniejącego wcześniej kościoła, najprawdopodobniej założonego przez Króla Kazimierza Wielkiego. Ten akt fundacji przenosi kościół na nowe miejsce. Należy przypuszczać, że przyczyną tego było jakieś tragiczne wydarzenie, które dotknęło poprzednią świątynię. Być może zniszczyła ją jedna z licznych klęsk żywiołowych – uderzenie pioruna, czy wezbrany powodzią potok płynący przez wieś. Mógł też ów pierwszy kościół paść ofiarą najazdu tatarskiej hordy. Nowo wzniesiony kościół jak już wspomniano został postawiony na nowym miejscu, tutaj, gdzie stoi obecny kościół św. Jakuba. Miejsce to wyniesione wysoko ponad poziom rzeczki chroniło budowlę przed powodzią, posiadało także walory obronne. Nie zachowały się dokumenty, które opisywałyby tę świątynię. Przekazy głoszą, ze był to obiekt w stylu gotyckim zbudowany z drewna. Rok 1492 jest datą nadania uposażenia majątkowego dla tego, kolejnego już kościoła w Krzemienicy. W rękopisach sprawozdań wizytacyjnych biskupów przemyskich data ta jest oznaczeniem konsekracji świątyni i przypada w październiku, w niedzielę po św. Jadwidze. Rękopisy te zawierają odpis aktu fundacyjnego kościoła wystawionego przez Ottona z Pilczy.
Krzemienicki kościół w roku 1750 został zniszczony kolejnym pożarem. Nie jest wiadomym, jaka była jego przyczyna. Został odbudowany w pierwotnym kształcie kosztem ks. Józefa Napiórkowskiego – proboszcza, Szwarczewskiego – komisarza Lubomirskich i parafian. Odbudowa trwała do 1754 roku i w roku tym kościół był konsekrowany przez biskupa Wacława Sierakowskiego pod tytułem św. Jakuba Starszego Apostoła.
Odbudowa obejmowała szereg ważnych prac budowlanych. Wówczas poszerzono zakrystię, od północy dobudowano kruchtę, a także przedsionek zachodni. W korpusie kościoła wydzielono trzy nawy. W tym czasie wybudowano też drewniany chór. Urządzono zakrystię i wymieniono okna. Cmentarz kościoła otoczono drewnianym ogrodzeniem. Wzniesiono dzwonnicę w tym miejscy, w którym znajduje się obecnie.
Wewnątrz znajdują się siedemnasto- i osiemnastowieczne ołtarze rokokowe i barokowe oraz późnobarokowa ambona z drugiej połowy XVIII wieku.
Jednak kościół z czasem ulegał niszczeniu, a od początku XX wieku na potrzeby parafii był już za mały.
